1. „Wśród wygód i dostatków, wzgarda siebie i upokorzenie ducha winno być pierwsze i silniejsze, niż umartwienie ciała”.
2. „Ażeby do zbawienia dusz skutecznymi były przymioty natury, potrzeba je do tego z wewnątrz pobudzać i stamtąd dla nich siły czerpać”.
3. „Ze wszystkimi wprawdzie, ale z niższymi szczególnie trzeba w mówieniu być oszczędnym, w słuchaniu cierpliwym. Chętnie należy słuchać, gdy się ktoś przed nami chce wynurzyć”.
4. „Ta jedna troska ze wszech miar jest chwalebna, Boga miłować, i na jego miłość coraz większą, tym miłowaniem sobie zarabiać”.
5. „Dla zwrócenia ludzi ku Bogu, ku jego służbie świętej, wszystkim dla wszystkich stać się potrzeba; niczym bowiem tak się ludzie nie jednają, jak podobieństwem myśli i czynów, w ogóle podobieństwem życia”.
6. „Nie może się uważać za przyjaciela Chrystusa, kto nie miłuje dusz ludzkich, które On wylaniem swej krwi odkupił”.
7. „Zwierzchnika raczej niecierpliwego, niż o karność dbałego, wskazuje strofowanie zbyt częste”.
8. „Z przychodzącymi do ciebie dla zabicia czasu, rozmawiaj o śmierci, o sądzie i innych tym podobnych rzeczach, które takich ludzi, chociażby przygłuchli, uszy mocno rażą. W ten sposób sobie i im dobrze zrobisz, bo albo odejdą lepszymi, albo na przyszłość powstrzymają się od zabierania tobie czasu”.
9. „Dziwny pokój świata ze mną: nic mi nie mówi, gdy w ukryciu przebywam i jakbym ojczystego języka był nieświadom, milczę; ale zaledwie się ukażę, zaledwie odezwę, to zaraz w zwartej masie na mnie powstaje”.
10. „Nie uważaj tego za kradzież wyrządzoną pobożności, co koniecznie poświęcić trzeba naturze”.
11. „Ten, co się do uprawy winnicy Pańskiej zabiera; winien sobie pokorą i samego siebie pogardą torować drogę do rzeczy tak wzniosłej. Na takiej podstawie co zbuduje, to mocnym będzie”.
12. „Nie należy się powstrzymywać od Chleba Anielskiego, dlatego, że się nie doznaje wielkich pociech, bo to byłoby to samo, co chcieć z głodu umrzeć dlatego, że nie ma piernika”.
13. „Ten po Bożemu żyje, kto ustawicznie, o ile może, myślą z Bogiem przebywa i myśl Bogiem zajmuje”.
14. „Ludzi dobrych i cnotliwych, jak z jednej strony bardziej kochamy, tak z drugiej surowiej sądzimy za przewinienia, choćby najlżejsze”.
15. „Nic brudnego, ani zaniedbanego w sobie nie znoś; wszakże od wyszukanej staranności, która by miała w sobie coś miękkiego i próżnego, bądź z daleka”.
16. „Apostoł niechaj pamięta, że ma nie ze złotem, ale z błotem do czynienia i uwagę na siebie niechaj zdwoi, aby sam nie zaciągnął choroby, z której innych usiłuje wybawić”.
17. „Bądź bardzo ostrożnym w sądzeniu czynów obcych, głównie na myśl bliźniego zważaj, która często dobrą i niewinną jest, pomimo że sam czyn w oderwaniu od myśli, gorszym się wydaje”.
18. „Nie dla każdego to jest pożyteczniejszym, co samo przez się jest lepszym; żeby coś komu prawdziwie było pożytecznym, potrzeba brać na uwagę okoliczności, w jakich się on znajduje”.
19. „W jakiej takiej trudności o pieniądze, nie należy powstrzymywać się od chwalebnego wydatku, aby wskutek tego troska o chorych nie ucierpiała”.
20. „Nie tylko patrząc na niebo i na gwiazdy, ale i na małe ziółko, na rzecz najmniejszą, ten co Boga zna, zaraz w sobie miłość ku Niemu wzniecić potrafi, miłością się zapalić, do miłości pobudzić”.
21. „Miłuj nawet najzepsutszych, miłuj pozostałą w nich Chrystusa wiarą, jeśli i tej nie mają, miłuj cnoty, z których się jeszcze nie wyzuli; miłuj święty obraz, jaki na sobie noszą; miłuj Chrystusową krew, którą jak wierzysz zostali odkupieni”.
22. „Kto wzgardził światem dla Chrystusa, ten żadnej nie ma na świecie ojczyzny, którą uznawałby za swoją”.
23. „Jeśli ci wypadnie cierpieć, co Bóg na ciebie ześle, albo z jego dopuszczenia zły duch zrządzi, nie trać nadziei, że przy pomocy Bożej odniesiesz zwycięstwo”.
24. „Nie chcę, aby w przełożonych wszelkie uniesienie, a szczególniej gniewu, było wyniszczone i całkiem zamarłe, ale żeby były należycie miarkowane”.
25. „Czego nie doradza Bóg, albo duch twej ustawy, ale kto inny, to za pokusę uważaj, za rzecz podejrzaną miej”.
26. „Nie mniejszą jest osobliwością spotkać się z zakonnikiem smutnym, który prócz Boga nic innego nie szuka, jak spotkać się z zakonnikiem wesołym, który wszystkiego szuka, z wyjątkiem Boga”.
27. „Człowiek rozumem obdarzony namiętności swoje nie tylko tak poskramiać winien, aby się słowem lub czynem nie zdradzały, ale nadto tak się rządzić, aby nie gwałtownie, ale wszystko z namysłem robić”.
28. „Nie pozwólcie, aby synowie tego świata z większym staraniem i troskliwością zabiegali o rzeczy doczesne, niż wy o wieczne”.
29. „Lepszym jest coś małego, ale pewnego i trwałego, niż coś wielkiego, ale niepewnego i zmiennego”.
30. „Co się bez woli i zgody spowiednika robi, to się nie za zasługę, ale za czczą chwałę uważa”.