Wody używamy w najrozmaitszy sposób, pijąc ją, myjąc się w niej, zażywając kąpieli, także zanurzając w niej palce czy przyjmując pokropienie nią (tzw. aspersja). Liturgia i paraliturgia chętnie posługują się wodą. Materią pierwszego, najważniejszego sakramentu - Chrztu świętego - jest woda. Chrześcijański pisarz starożytny Tertulian (II i III w. n.e.) opisuje, jak pierwsi chrześcijanie przed modlitwą myli ręce. Z czasem ten zwyczaj zastąpiło zamaczanie palców w wodzie przy wchodzeniu do świątyni i do domu, któremu towarzyszy znak krzyża. Kościół wyrzuca złego ducha poprzez modlitwę i egzorcyzm, używając przy tym poświęconej wody. Pokropienie wodą święconą odbywa się też podczas uroczystej Liturgii Paschalnej w Wielka Sobotę, a także podczas sprawowania Eucharystii w niedzielę czy podczas ceremonii pogrzebu. Woda święcona używana jest przy błogosławieniu lub poświęceniu osób czy przedmiotów i wtedy łaska Boga rozlewa się na Jego wyznawców. Nie powinno więc nikogo dziwić, że Kościół święci wodę i używa jej w życiu swoich wiernych.
Tradycyjnie w kościołach jezuickich dnia 31 lipca, w zakonną uroczystość św. Ignacego Loyoli, założyciela Towarzystwa Jezusowego, poświęca się tzw. wodę świętego Ignacego. Jej przeznaczenie było i jest bardzo różne w zależności od tradycji kulturowej danego kraju. Już
w XVII wieku zwyczaj używania wody św. Ignacego był bardzo powszechny nie tylko w Europie, ale także w różnych regionach Azji i Ameryki Południowej. Różnie nazywano tę wodę w zależności od Jej właściwości leczniczych oraz gorliwości tych, którzy starali się o jej rozpowszechnianie. We Włoszech, w Belgii, w Chile, a także w Szwajcarii katolicy i protestanci nadali jej nazwę wody cudownej. Powszechnie jednak nazywa się ją wodą św. Ignacego lub wodą święconą św. Ignacego. Przeznaczona jest przede wszystkim dla matek w błogosławionym stanie i stanowi pomoc przy trudnych, niebezpiecznych porodach. Za wstawiennictwem tego świętego
uprasza się u Pana Boga łaskę szczęśliwego rozwiązania.
Wody tej używano także przeciw szerzącym się epidemiom. Tak było chociażby w hiszpańskim mieście Burgos w roku 1599, kiedy to wiele zarażonych osób odzyskało zdrowie po wypiciu tej poświęconej wody. Podobne wydarzenia miały miejsce w Rzymie w latach 1656/57 oraz w 1837 r., gdy zaczęta zbierać żniwo straszna choroba - cholera.
Wielkiej łaski za pośrednictwem św. Ignacego doznali także wierni z Modeny, którzy w roku 1855 prosili o zdrowie za jego wstawiennictwem. Czterystu rodzin modeńskich nie dotknęła zaraza, a one w dowód wdzięczności odnowiły ołtarz świętego w kościele św. Bartłomieja
i ufundowały okazałą rzeźbę, przedstawiającą modeńczyków w postawie klęczącej, błagających o laskę przed ołtarzem św. Ignacego.
